Quizais a traxedia máis grave do home de hoxe sexa a súa incapacidade crecente para a oración. Ao home actual estáselle esquecendo o que é orar. As novas xeracións abandonaron as prácticas de piedade e as fórmulas de oración que alimentaron a fe dos seus pais. Reducimos o tempo dedicado á oración e a reflexión interior. Ata a excluímos prácticamente da nosa vida.
Pero non é isto o grave. Parece que o home actual ha ir perdendo capacidade de silencio interior e de encontro sincero consigo mesmo e con Deus. Distraído por mil sensacións, embotado interiormente, encadenado a un ritmo de vida deshumanizador, está abandonando a actitude orante ante Deus.
Nunha sociedade na que se acepta como criterio primeiro e case único a eficacia, o rendemento e a utilidade inmediata, a oración queda desvalorizada como algo inútil e pouco importante. Fácilmente afírmase que o importante é «a vida», coma se a oración pertencese ao mundo de «a morte».
E, con todo, necesitamos orar. Non é posible vivir con vigor a fe cristiá e a vocación humana, infraalimentados interiormente. Tarde ou cedo a persoa experimenta a insatisfacción que produce no corazón humano, o baleiro interior, a banalidade do cotián, o aburrimiento da vida e a incomunicación co misterio.
Necesitamos orar para atopar silencio, serenidade e descanso que nos permitan soster o ritmo do noso quefacer diario. Necesitamos orar para vivir en actitude lúcida e vixiante no medio dunha sociedade superficial e deshumanizadora.
Necesitamos orar para enfrontarnos valientemente a nosa propia verdade e ser capaces dunha autocrítica persoal sincera. Necesitamos orar para non desalentarnos no esforzo de irnos liberando individual e colectivamente de todo o que nos impide ser máis humanos.Necesitamos orar para liberarnos de nosa propia soidade interior e poder vivir ante un Pai, en actitude máis festiva, agradecida e creadora.
Felices os que tamén nos nosos días sexan capaces de experimentar no máis profundo do seu ser, a verdade das palabras de Jesús: «Quen pide está recibindo, quen busca está achando e ao que chama se lle esta abrindo» (José Antonio Pagola)