A presenza de Benedicto XVI neste fin de semana provocou multitude de reflexións, polémicas, debates na sociedade. Aquí achegamos as verbas amigas do teólogo Andrés Torres Queiruga que publica a Voz de Galicia:
Coma un peregrino máis. Así chegou ou Papa a Santiago, convertendo en centro dá cristiandade ou que xa por se é talvez ou máis entrañable lugar de peregrinación. Chegou como peregrino, testemuña de transcendencia, pero tamén como xefe do miniestado Vaticano. Chegou desde unha historia milenaria, pero dentro dunha cultura secular. Un desafío e unha tarefa, que impoñen realismo e implican ambigüidade. Falou para vos crentes, pero sabendo que ou escoitaron tamén vos non crentes. Dobre significado para a mesma mensaxe.
Para vos non crentes, unha mensaxe que incide prioritariamente non terreo moral. Negarlle a lexitimidade, falando de «imposición», sería unha auténtica contradición coa cultura democrática; pretensión refutada polo mesmo feito dá protesta. Pero tamén é certo que aquí a autoridade vén unicamente dás razóns compartibles e universalizables. Quen fala en público, exerce un dereito incuestionable, e por iso mesmo exponse á crítica e ao peso dás razóns opostas. Desde a secularidade, pecharse a priori á mensaxe papal sería renunciar ás achegas dunha sabedoría milenaria, e certos apresuramentos críticos non deberían esquecer vos avisos, mesmo filosóficos, fronte a unha «dialéctica dá ilustración», que non soubo evitar explotacións, guerras, holocaustos ou gulags.
A comunidade dous crentes é, loxicamente, a destinataria natural e directa dá mensaxe. A fe recibe, grazas á visita deste papa teólogo, visibilización social e lexitimidade cultural, algo de evidente urxencia nunha cultura que en moitos estratos tende a tabuizar a presenza do relixioso e descualificar a razonabilidade dá fe.
Saír do Vaticano foi unha decisión forte para ou papado. De entrada, non era posible actualizar ou estilo nin podíase esquivar ou boato oficial. Creo que, ao multiplicarse, a dinámica mesma dás viaxes vainas ir reducindo á dimensión propiamente relixiosa. Pápasvos do futuro viaxarán cada vez máis como pastores. A súa presenza será así máis humilde, pero tamén máis crible. En todo caso, a nós, tócanos agradecer a visita de onte, que pon un trazo universal non noso Camiño, salientando a un tempo as raíces relixiosas do seu significado e a inmensa valencia cultural, que non pasado contribuíu a configurar Europa e, cada vez máis, representa para ou futuro un faro de fraternidade universal.
—
Fonte: www.lavozdegalicia.es/portada/2010/11/07/0003_8834013.htm?idioma=galego