Domingo 2º de Advento (7 de decembro)
“O lobo habitará co carneiro”
Velaí a utopía soñada polos profetas, velaí a culminación do camiño que anunciabamos o domingo pasado na procura desa luz que nos anima a avanzar no medio da noite. Procuramos o imposible, si, porque esa febre entolecida que nos consume, como bolboretas en torno á luz, mobilízanos contra a inxustiza que asoma acotío, sen descanso, por todas partes. Estamos chamados a crer na Paz absoluta, na Paz que so otorgan a Xustiza e o Amor, precisamente porque no noso mundo moitos seguen a procurar, como “mal necesario”, a guerra, a violencia, a brutalidade, a discriminación… Mentres nós, pola contra, seguimos a crer na mirada dun neno que quere deter o mar cun pouco de area.
Naqueles días, abrollará un xermolo no tronco Iexé e un gromo brotará da súa raíz. Descansará sobre el o Espírito do Señor, espírito de sabedoría e discernimento, espírito de consello e fortaleza, espírito de ciencia e de temor do Señor. Sentirá a súa compracencia no temor do Señor. Non xulgará conforme a aparencia dos seus ollos, nin sentenciará conforme as murmuracións dos seus oídos. Xulgará o pobre conforme á xustiza, e sentenciará con rectitude ós oprimidos da nación. Castigará ó violento coa vara da súa boca, e co espírito dos seus labios matará o malvado. Será a xustiza o cinguideiro da súa cintura e a fidelidade o cinguideiro do seu lombo.
Isaías 11, 1-10
O lobo habitará co carneiro e o leopardo deitarase co cabrito; o becerro e o leonciño pacerán xuntos: un meniño pequeno sacaraos ó pasto. A vaca e a osa pacerán xuntas, xuntas deitaranse as súas crías; o león, o mesmo có boi, comerá palla. Un meniño de leite xogará no tobo da cobra, e un neno destetado collerá a víbora coa súa man. Ningún será malvado nin fará o mal en todo o meu monte santo: o país estará cheo de coñecemento do Señor, o mesmo que as augas enchen o mar.
