INTRODUCIÓN
Ao mellor é xusto agora, no medio da noite, na escuridade de tantas crises, guerras, violencias, brutalidades… ao mellor é agora cando hai que apostar cegamente pola luz da esperanza utópica dese outro mundo posible no que cremos: un mundo de paz, xustiza, fraternidade e felicidade.
Ao mellor é xusto agora cando o milagre da vida verdadeira, cando a sostibilidade mesma dunha vida plena, debe ser o noso único compromiso comunitario, no pequeno, no cotián, na fraxilidade que nos convoca dende sempre.
Ao mellor é agora, xusto agora, precisamente neste tempo de Advento, cando debemos escoitar a voz profética de Isaías e proclamar a alegría de apostar pola ledicia de tolear, de sermos as tolas e tolos de Deus.
E comezar a sementar flores no deserto…
Domingo 1º de Advento (30 de novembro)
“Das espadas forxarán arados”
Cantas veces temos cantado estas palabras na nosa parroquia! Isaías anunciaba a utopía dun mundo posible como poucos profetas o fixeron ao longo da Historia, coa convicción entolecida dunha fe que o traspasaba, que nos traspasa aínda hoxe. Non son so palabras fermosas, é un proxecto de vida, persoal e comunitario, é un proxecto relixioso e político, que reclama a nosa implicación, porque nos negamos a convivir co amargor dunha vida sen esperanzas. Abonda xa de atoparnos coa violencia acotío, como se fose o noso pan de cada día. Hoxe máis que nunca queremos sementar sendeiros de paz, da man, sempre xuntas. Velaí o noso compromiso.
El hanos aprende-los seus camiños, e marcharemos polos seus vieiros […]. Das espadas forxarán arados, e das lanzas, podadeiras. Non erguerá a espada nación contra nación, non se adestrarán para a guerra. ¡Casa de Xacob, ven; vaiamos e camiñemos á luz do Señor!
Isaías 2, 3-5
