Achegámonos á fin da Coresma. Temos insistido unha e outra vez, nos catro domingos previos, na necesidade de retomar o sentido profundo da nosa fe para encarar, sen remorsos nin confusións, a construción do Reino de Xustiza e Paz que queremos para todas. Así, temos tratado de facer ver que ese cerne se atopa na convicción de que un Deus que é Pai e Nai nos fai irmás, irmáns e nos esixe actuar en consecuencia, sabendo mirar máis aló das limitacións, das fronteiras, dos prexuízos…
Camiñar xuntas, man a man, paso a paso, abrazando a nosa diversidade, enriquecéndonos dende as diferenzas, sendo corazóns cinguidos por unha arela común, é un miragre necesario, é atopar auga no deserto, é crear un mundo novo. Xa agroma… non vos dades conta?
¿Non vos lembrades das cousas pasadas? ¿Non comprendedes as cousas antigas?
Ollade: eu estou facendo algo novo; xa agroma: ¿non vos dades conta? […]
porque porei augas no deserto, ríos no ermo.
Is 43, 18-19
