Tempo de Coresma: «Cinguidas por unha arela común» (3º Domingo)

3º Domingo de Coresma 23 de marzo

Diríase que nos imos alonxando da realidade a medida que avanza a Coresma, que nos imos apartando do aquí e agora, e iso so pode paralizarnos, anestesiarnos, inmobilizarnos. Poderiamos preguntarnos como imos cambiar a realidade se nos limitamos a falar dun mesmo Deus para todas e todos e de que a nosa patria está no ceo, tal e como lembramos nos dous domingos previos. E o certo é que as cousas proseguen na mesma liña no texto do Éxodo deste domingo, co nome que Deus se otorga a si mesmo: “Eu son o que son”.

É inevitable: Deus non pode ser isto ou aquilo, non pode someterse a concepto ningún, non pode ter de-limitación ou de-finición, pero é que precisamente por iso é polo pode acoller a todas as persoas, a todos os seres, en igualdade, sen privilexios, sentadas á mesa común, como irmáns e irmás. De aí que a filósofa e mística Simone Weil poidese dicir, sen faltar á verdade: “Todo aquilo que é impersoal na persoa é sagrado, e so iso”. Porque o impersoal remite ao noso fondo máis fondo, ao máis íntimo da nosa intimidade, como diría San Agustín, a aquilo que nos achega a Deus e nos fai irmáns e irmás do resto dos seres. Por iso, no medio dun mundo que non para de xustificar barreiras, prexuízos, discriminacións, patrias, privilexios, desigualdades…. dende as diferenzas máis superficiais, cómpre insistir unha e outra vez, neste tempo de Coresma, no que nos convirte en familia, fillos e fillas do mesmo Deus, antes que calquera outra cousa. Así poderemos entender e asumir que amar a Deus é o mesmo que amar ao próximo. Non hai ningunha diferenza.