No «DIA DA MULLER» parecenos importante publicar este artigo do noso amigo José Antonio Pagola poñendo a Xesús por diante de todo movimento en favor da muller, movimento que deseamos ver feito na nosa comunidade:
Preséntanlle a Jesús a unha muller sorprendida en adulterio. Todos coñecen o seu destino: será lapidada ata a morte segundo o establecido pola lei. Ninguén fala do adúltero. Como sucede sempre nunha sociedade machista, condénase á muller e descúlpase ao home. O desafío a Jesús é frontal: «A lei de Moisés mándanos apedrear ás adúlteras. Ti que dis?».
Jesús non soporta aquela hipocrisía social alimentada pola prepotencia dos homes. Aquela sentenza a matar non vén de Deus. Con sinxeleza e audacia admirables, introduce ao mesmo tempo verdade, xustiza e compaixón no xuízo á adúltera: «o que estea sen pecado, que arroxe a primeira pedra».
Os acusadores retíranse avergoñados. Eles saben que son os máis responsables dos adulterios que se cometen naquela sociedade. Entón Jesús diríxese á muller que acaba de escapar da execución e, con tenrura e respecto grande, dille: «Tampouco eu condénoche». Logo, anímaa a que o seu perdón convértase en punto de partida dunha vida nova: «Anda, e en diante non peques máis».
Así é Jesús. Por fin existiu sobre a terra alguén que non se deixou condicionar por ningunha lei nin poder opresivo. Alguén libre e magnánimo que nunca odiou nin condenou, nunca devolveu mal por mal. No seu defensa e o seu perdón a esta adúltera hai máis verdade e xustiza que nas nosas reivindicacións e condenas resentidas.
Os cristiáns non fomos capaces aínda de extraer todas as consecuencias que encerra a actuación liberadora de Jesús fronte á opresión da muller. Desde unha Igrexa dirixida e inspirada maioritariamente por homes, non acertamos a tomar conciencia de todas as inxustizas que segue padecendo a muller en todos os ámbitos da vida. Algún teólogo falaba hai uns anos de «a revolución ignorada» polo cristianismo.
O certo é que, vinte séculos despois, nos países de raíces supostamente cristiás, seguimos vivindo nunha sociedade onde con frecuencia a muller non pode moverse libremente sen temer ao home. A violación, os malos tratos e a humillación non son algo imaxinario. Ao contrario, constitúen unha das violencias máis arraigadas e que máis sufrimento xera.
Non ha de ter o sufrimento da muller un eco máis vivo e concreto nas nosas celebracións, e un lugar máis importante no noso labor de concienciación social? Pero, sobre todo, non habemos de estar máis preto de toda muller oprimida para denunciar abusos, proporcionar defensa intelixente e protección eficaz?
José Antonio Pagola