Gustavo Gutiérrez pode, con razón, ser considerado o pai da teoloxía da liberación, pois foi o primeiro en publicar un libro con ese título, en 1971, pola editorial española Edicións Sígueme. Pero el mesmo non nega a importancia, para o seu traballo, da visita que fixo en 1969 a Brasil, cando tivo contacto coas nosas comunidades eclesiais de base e experimentou de preto o drama do asasinato -aínda hoxe impune- do asesor da mocidade de dom Helder Camara, o pai Henrique Pereira Neto, estrangulado e tiroteado pola ditadura militar brasileira en Recife, o 26 de maio de 1969. Gutiérrez dedicou a súa “Teoloxía da liberación” a el e ao novelista peruano José María Arguedas. A pesar diso, non é posible negar as raíces europeas provenientes do humanismo integral de Jacques Maritain, do personalismo comprometido de Mounier, do evolucionismo progresivo de Teilhard de Chardin, da dogmática social de De Lubac, da teoloxía do laicado de Congar, da teoloxía do desenvolvemento de Lebret, da teoloxía da revolución de Comblin, ou da teoloxía política de Metz.
Ler todo o articulo aquí